Page 63 - 96-4-2022

რაკ­ ი მომ­ ა­ვ­ლის იმე­დ­ზე ვამ­ ­ბობთ, ისიც აუ­ცილ­ ებ­ ლ­ ად სა­ჭი­როა ითქ­ ­ვას, რომ ერი არა­სო­დეს
უიმ­ ედ­ ო­ბას არ მიე­ ­ცემ­ ა, სას­ ოწ­ არ­ ­კ­ვეთ­ ილ­ ებ­ ა­ში არ ჩავ­ ა­რ­დებ­ ა და მო­მა­ვ­ლის იმედს არა ჰკა­რ­
გავს. უიმ­ ე­დობ­ ა მომ­ ა­ვა­ლზ­ ე ეს ჩვენ­ ი ეგ­რე­თ­წოდ­ ე­ბულ­ ი ერთ­ ­გ­ვა­რი ინ­ტე­ლიგ­ ენ­ ც­ ი­ის ოცნების
ცუღ­ ლ­ უტ­ ობ­ აა და სხვ­ ა არა­რა, ეს უსაქ­ მ­ უ­რთ­ ა და უკე­თურ­ ­თა სა­ქმ­ ეა. იც­ნობს ამის მთქ­ ­მე­ლი
ერს? იცის მის­ ი სულ­ ის და გულ­ ის ვით­ ა­რებ­ ა? არაფ­ ე­რი ეს ამ მომ­ ა­ვ­ლის იმე­დის მო­მ­წა­მვ­ ­
ლელთ არ იცია­ ნ, იმი­ტომ რომ თი­თონ არაფ­ ­რის გაკ­ ე­თე­ბა, არა­ფრ­ ის უნარ­ ი არა აქვთ, არა­ფე­
რი ცხოვ­ ­რე­ბი­სა არ ესმ­ ით, ერის ძალ-ღო­ნე აწონ­ ილ-გა­ზომ­ ი­ლი არა აქვთ. ან კი რას ვა­მ­ბობ:
ვინც ჯერ თავ­ ის თავს არ იცნ­ ობს, თა­ვი­სი ძალ-ღო­ნე არ შეუ­ გ­ ­ნია, იგი ერს როგ­ ორ იცნ­ ობს,
მის ძლიე­ ­რებ­ ას, ან სი­სუს­ ტ­ ეს როგ­ ორ შეი­ გ­ ნ­ ებს?!. იქნ­ ე­ბა მკით­ ­ხ­ვე­ლი გა­გვ­ ი­წყ­ რ­ ეს და სთ­ქ­ვას:
„რა დროს იმე­დე­ბ­ზე ლაპ­ ა­რაკ­ ი­საა, სხვ­ ა რა­მე თქ­ვი, დალ­ ო­ც­ვი­ლო, რომ ახა­ლ­წლ­ ის დღეს­ ას­ ­
წაუ­ ლს შეე­ ფ­ ერ­ ებ­ ო­დე­სო“. უსა­მარ­ ­თლ­ ო რი­სხ­ ვ­ აა. ახა­ლ­წელს სწო­რედ ამ სა­გა­ნზ­ ე შა­ე­ფერ­ ე­ბა
საუ­ ­ბარ­ ი. რად­ ა­თქ­ ო? – მკი­თხ­ ეთ. იმიტ­ ომ, მეც მო­გახ­ ს­ ენ­ ებთ, რომ რაც უნდ უფე­რულ და უი­
მე­დო ყოფ­ აშ­ ი იყოს ადა­მი­ან­ ი, ახა­ლწ­ ელს მა­ინც იმედ­ ით ეგე­ბე­ბა, როგ­ ორც კა­რგ­ ი რი­სამ­ ე
მო­მ­ტანს, კა­რ­გის მომ­ ას­ ­წა­ვებ­ ელს. უნუგ­ ე­შოდ, უიმ­ ე­დოდ დახ­ ვ­ ე­დ­რა კი დიდ­ ი ცოდ­ ვ­ აა. თქ­ვენ,
მკით­ ­ხ­ველ­ ო, ალ­ბათ არ იცით, რომ ჩვენ­ ა გვ­ყვ­ ან­ ან „უი­ ­მედ­ ო­ნი“ ინტ­ ე­ლიგ­ ე­ნტ­ ე­ბი, რო­მელ­ ­თაც
სხვ­ ა არა რა სწამთ და არ­ცა რას დაი­ ­ჯე­რე­ბენ გა­რდ­ ა „კოს­ ­მო­პოლ­ ი­ტიზ­ ­მი­სა“. ნა­ცი­ონ­ ალ­ იზ­ ­მი
იმათ არა სწამთ, ნა­მეტ­ ნ­ ა­ვად ქა­რ­თუ­ლი: ჩვენ ჩვე­ნად არაფ­ ერს წარ­ ­მო­ვა­დ­გენთ, არა­ფერ­ ­ნი
ვართ, თუ სხ­ვა ერს არ შე­უ­ერ­ ­თდ­ ით და „ჩ­ვე­ნო­ბა“ არ უარ­ ვ­ ­ყა­ვი­თო. პა­ტრ­ ი­ოტ­ ე­ბი იმათ ფი­ქ­
რით ვიწ­ რ­ ო, მოკ­ ლ­ ე შე­ხე­დულ­ ე­ბი­სან­ ი არი­ან და იმათ კი „ვ­რ­ცელ­ ი“ შეხ­ ედ­ უ­ლობ­ ა აქვთ. ესე­ნი
ბალ­ ღ­ ე­ბი არია­ ნ, წვრ­ ი­ლფ­ ე­ხობ­ აა, და როგ­ ორც მო­გეხ­ ­სე­ნე­ბათ, ბალ­ ღს ლულ­ უა უყ­ვარს. დია­ ღ,
ბალ­ ღ­ ე­ბი არია­ ნ და სა­მწ­ უ­ხარ­ ოც ეს არის, რაც ახა­ლგ­ ა­ზ­რდ­ ულ­ ი ძალ-ღო­ნე აქვთ, შე­ალ­ ევ­ ენ
ჰა­ერ­ ­ში კო­შ­კე­ბის გებ­ ას და რო­ცა მოი­ ღ­ ­ლებ­ ი­ან გულ­ ით­ ა და გო­ნე­ბით, გა­ტეხ­ ილ­ ­ნი, დაუ­ ძ­ ­
ლურ­ ებ­ ულ­ ­ნი, მა­შინ „და­ბ­რუნ­ ­დებ­ ი­ან ში­ნა“, მა­შინ მო­იკ­ ი­თხ­ ა­ვენ საკ­ უთ­ არს კე­რას, სა­კუთ­ არს
ბინ­ ას, მა­გრ­ ამ უღონ­ ო­ნი, უგუ­ლო­ნი რი­ღას მაქ­ ნ­ ი­სა­ნი იქნ­ ე­ბია­ ნ?!. სამ­ ­წუხ­ ა­რო მო­ვ­ლე­ნაა დი­
დად!.. ეს ყრ­მა­ნი შებ­ რ­ ა­ლებ­ ის ღირ­ ­ს­ნი არია­ ნ, ხო­ლო ისინ­ ი, ვინც ამათ ამ გვარს სა­კე­ნკს უყ­
რით, წყევ­ ლ­ ის და სიძ­ უ­ლ­ვილ­ ი­სა.

ამ ახალ-წ­ლის და­მდ­ ეგს ეს ფიქ­ ­რი მო­დის ძალ­ ა-უ­ნე­ბურ­ ად, რომ ყვე­ლამ მო­ი­ნან­ ი­ოს წა­რს­ უ­
ლის წლის შე­ცოდ­ ებ­ ა­ნი და ახალს წელს მი­ვე­გე­ბნ­ ეთ ახ­ლის ძა­ლით, მხ­ნე­ო­ბით, გულ-წრ­ ფ­ ე­
ლად და ჩავ­ ჭ­ ი­დოთ ღრმ­ ად გულ­ ­ში ეს მც­ნე­ბა: საც­ ა ვცხ­ ო­ვ­რობთ, და რომ­ ელ ქვე­ყნ­ ის შვილ­ ე­
ბიც­ ა ვართ, რო­მელ­ ი ქვე­ყნ­ ის პურ­ ით, ღვი­ნით, წყლ­ ით და ჰაე­ ­რით ვსა­ზ­რდ­ ოო­ ბთ, იმას ვა­რ­
გოთ რამ, ვაკ­ ეთ­ ოთ იმის სა­სარ­ ­გებ­ ლ­ ოდ ჩვენ­ ის ძალ-ღო­ნის დაგ­ ­ვარ­ ად რაც-კი შე­გ­ვი­ძლ­ ი­ან,
რო­მე­ლი ას­პა­რე­ზიც უნდ­ ა იყოს – ეკო­ნომ­ ი­ურ­ ი, ზნე­ობ­ ­რივ­ ი, პე­დაგ­ ოგ­ იუ­ ­რი, ლი­ტე­რა­ტურ­ უ­ლი
და სხვ. თუ ჩვენ­ ­თვ­ ის და ჩვენ­ ის ქვეყ­ ნ­ ი­სა­თვ­ ის ვი­ქ­ნე­ბით კა­რ­გ­ნი, ჩვენს სა­კუთ­ არს ში­ნაუ­ რს
საქ­ მ­ ეს წა­ვი­ყვ­ ანთ კა­რ­გად, მაშ­ ინ მთე­ლი კაც­ ობ­ რ­ ი­ობ­ ი­ს­თ­ვის­ აც სას­ ა­რ­გე­ბ­ლონ­ ი ვიქ­ ­ნე­ბით. თუ
არა და, ტყუ­ი­ლი მო­ც­დე­ნაა, ამაო შრო­მაა, ვინც იმას ამ­ბობს, კაც­ ო­ბრ­ ი­ობ­ ას უნდ­ ა ვა­რ­გო­ვო
და ეს სარ­ გ­ ე­ბ­ლო­ბა ჯერ თავ­ ის ძმე­ბის­ ­თ­ვის ვერ მო­უტ­ ან­ ია, თა­ვის ქვეყ­ ­ნი­სა­თ­ვის – რომ­ ­ლის
ღვი­ძლ­ ი შვი­ლია, რო­მლ­ ის ავი და კა­რგ­ ი ეს­მის (და თუ არ ეს­მის თა­ვის შინ­ აო­ ბ­ ის ავი და კა­რ­
გი, ის სხვ­ ი­სას როგ­ ორ გაი­ ­გონ­ ებს და, მა­შა­სა­დამ­ ე, ან რას არ­გებს).

magticom.ge 61