Page 74 - 102-2-2024

ოდ­ ეს­ ღ­ აც, რო­დე­საც ორ ბასკ ზოო­ ლ­ ოგს
გოჭ­ კ­ ა­დი­ლის კან­ იო­ ­ნი ვაჩ­ ­ვენ­ ე, მი­თხ­ რ­ ეს,
აგერ ნა­ხავ, მოვ­ ა დრო, როც­ ა აქაუ­ ­რო­
ბა და­ცულ ტერ­ იტ­ ორ­ ია­ დ გა­მო­ცხ­ ად­ დე­ბა და ამ
კა­ნი­ონ­ ­ში ვეღ­ არ იცურ­ ავ­ ებ­ ო. წყლ­ იდ­ ან ახალ­ ი
ამო­სულ­ ი ვიყ­ ავ­ ი და მა­თი ნათ­ ­ქ­ვამ­ ი სან­ ახ­ ე­ვრ­ ოდ
და­ვიჯ­ ერ­ ე. ვიფ­ იქ­ რ­ ე, აქ ცუ­რ­ვა ვინ უნდ­ ა დამ­ ი­შა­
ლოს, შეი­ ძ­ ­ლებ­ ა ასეც მოხ­ დ­ ეს, მაგ­ რ­ ამ მე ალბ­ ათ
მაი­ ნც ვერ მო­ვეს­ წ­ ­რე­ბი-მეთ­ ­ქი. მაშ­ ინ კან­ იო­ ნ­ ის
შე­სახ­ ებ ძირ­ ი­თა­დად მხოლ­ ოდ ადგ­ ილ­ ო­ბ­რი­ვებ­
მა იცო­დნ­ ენ, ჯერ არც ნავ­ ებ­ ის გაქ­ ირ­ ა­ვე­ბა იყო
იქ და არც რამ­ ე სახ­ ის ტურ­ ი­ს­ტუ­ლი ინფ­ ­რას­ ტ­ ­რუქ­
ტურ­ ა. მან­ ქ­ ა­ნას სას­ აფ­ ­ლაო­ ს­ თ­ ან ვაჩ­ ერ­ ე­ბდ­ ით
და კი­რ­ქ­ვი­ან და­ღმ­ არ­ თს ფეხ­ ით ჩავ­ უყ­ ვ­ ე­ბო­დით.
მერ­ ე დამ­ ა­ლულ სამ­ ოთ­ ხ­ ეშ­ ი იმ კიბ­ ით ვეშ­ ვ­ ებ­ ო­
დით, რო­მლ­ ი­თაც თა­ვის დრო­ზე სა­მეგ­ ­რე­ლოს
უკა­ნა­ს­კ­ნე­ლი დედ­ ო­ფა­ლი, ეკატ­ ერ­ ინ­ ე ჭა­ვჭ­ ავ­ ა­ძე,
ჩაბ­ რ­ ­ძან­ ­დე­ბო­და.

დედ­ ო­ფ­ლი­სთ­ ვ­ ის საბ­ ა­ნა­ოდ მის ხალ­ ხს საუ­ კ­ ე­თე­
სო ადგ­ ი­ლი შეუ­ რ­ ­ჩე­ვია. რაც არ უნ­და პაპ­ ან­ აქ­ ებ­ ა
სიც­ ხ­ ე იყოს, გო­ჭ­კად­ ი­ლის კან­ იო­ ნ­ შ­ ი მუდ­ ამ გრი­
ლა, წყალ­ ი კი კამ­ ­კამ­ ა და ცივ­ ია.

დ­ღეს აქაუ­ რ­ ო­ბა მა­რთ­ ­ლა და­ცულ­ ი ტერ­ ი­ტორ­ ი­აა.
ცუ­რ­ვა აკრ­ ­ძალ­ ულ­ ია. მე კი ის ძვე­ლი დრო მენ­ ა­ტ­
რე­ბა, მა­გ­რამ ერთ­ ი რამ ნამ­ დ­ ­ვილ­ ად უნდ­ ა ვაღ­ ი­
არ­ ო – აქა­ურ­ ობ­ ას მიე­ ­ხედ­ ა, და­სუფ­ თ­ ა­ვდ­ ა. აღარ­ ­
სად­ აა მოქ­ ეი­ ­ფე­ე­ბის მიე­ რ დატ­ ოვ­ ე­ბუ­ლი საზ­ ამ­ თ­ ­
როს ქერ­ ქ­ ებ­ ი და პლა­სტ­ ­მას­ ის ბოთ­ ­ლე­ბი. ბილ­ ი­კი
მო­ვლ­ ილ­ ია, კამ­ კ­ ამ­ ა წყალ­ ­ში თე­ვ­ზე­ბის ქარ­ ავ­ ა­ნი
დგას. ასეთ­ ი რამ­ ის ნახ­ ­ვა ად­რე შე­უძ­ ­ლე­ბელ­ ი
იყო. კა­ნი­ონ­ ­ში წა­ვე­ბის ოჯახ­ ი დას­ ა­ხ­ლდ­ ა, სა­ჭმ­ ე­
ლი ბევ­ რ­ ი აქვთ და არა­ვინ ერჩ­ ის.

ჩ­ვენ არ გვათ­ ევ­ ზ­ ავ­ ე­ბენ და წავ­ ებს ამოდ­ ე­ნა გოჭკადილი
თევზს აჭ­მევ­ ე­ნო, ად­გილ­ ობ­ რ­ ი­ვე­ბის­ გ­ ან გამ­ იგ­ ო­ GOCHKADILI
ნია. დაც­ უ­ლი ტე­რი­ტო­რიი­ ს დირ­ ექ­ ­ტორს, ზაზ­ ა გა­
გუ­ას, ამაზ­ ე მხოლ­ ოდ ეღი­მე­ბა. ზაზ­ ა საქ­ ­მი­ს­თვ­ ის Once, after I showed the Gochkadili Canyon
თა­ვდ­ ა­დებ­ ულ­ ი კაც­ ია და ბუნ­ ე­ბის დაც­ ­ვა პი­რად­ ი to two Basque zoologists, they told me:
ღირ­ ­სებ­ ის საქ­ მ­ ედ მია­ ­ჩ­ნია. დარ­ წ­ ­მუნ­ ე­ბულ­ ი ვარ, “Watch and see. In due course, this place
ყველ­ ა ნა­კრ­ ­ძა­ლის და ეროვ­ ­ნულ­ ი პარ­ ­კის დი­რექ­ will be declared a protected territory, so you
ტორ­ ი მას რომ ჰგა­ვ­დეს, სულ სხ­ვან­ აი­ ­რად იქ­ნე­ won’t be able to swim in this canyon anymore.”
ბო­და ჩვენ­ ი ბუ­ნე­ბის საქ­ მ­ ე. I had just come out of the water, so I was in two
minds about what they said. At the time, mostly
ი­სე არ გავ­ ა ზაფ­ ხ­ ულ­ ი, სამ­ ეგ­ რ­ ე­ლოს ერ­თხ­ ელ
მაი­ ნც რომ არ ვე­ს­ტუ­მრ­ ო. აქა­ურ­ ობ­ ის­ ად­ ­მი

72 magticom.ge