Page 67 - 97-1-2022
P. 67
ცოდვა არ არის „დედაკ აც ი“ დავ კ არგ ეთ და „ქალი“ შევ იძინეთ!.. ეს რას ჰნიშნ ავს, წინ ს ვ
ლას, თუ უკან დაწევას? აბა დაუკვ ირდით, დაუფიქ რ დით...
ქალ ი და ვაჟი ყმაწვილებს გვქ ვ იან და არა მოზ რდილ ებს, არა დამ თავ რებულს სულით ა და
ხორ ცით ადამიანებს, არა უკვე კაცამ დე მოყ რილს, კაცად დას რ ულ ებ ულს. როგორც კვირ
ტი ჯერ ხილ ი არ არის, ისეც ქალი ან ვაჟ ი, ჯერ კაცი არ არის. ქალი თუ ვაჟი ისევ მოზ არდ ია,
კაც ი – უკვე გაზრ დ ილი. ჩვენ აქ მარტო ხორციელ ასაკ ოვ ანობ აზე არ ვლაპარაკობთ. ჩვენ
სახ ეშ ი გვაქვს ასაკოვ ანებაც სულ ის ა, იმიტომ რომ მარტ ო ასაკ ოვ ანებ ა სულისა ადამ იანს
კაც ადა ჰხდ ის. სხვ ა ყოვ ელ ი მარტ ო ქალ-ვაჟია ნობაა და სხვ ა არაფ ერი, თუნდ ერთ იც ა და
მეორ ეც ას-ას ის წლისან ი იყვნ ენ და შვილ ებ გ არ შემორტ ყმულ ნ ი. ქალ ი გას ათხ ოვარია თუ
გათ ხ ოვ ილი, შვილ ებია ნ ია თუ უშვილ ო, – მარტ ო სულ იე რ ასაკოვ ანებით მიაღწ ევს „დედა
კაც ობ ამდე“ და მინამ არ მიუღწ ევია, იგი ქალია და არა „დედაკ აცი“.
ქარ თ ვ ელ ების ათ ვის „დედა“ მარ ტ ო მშობელი არ არის. ქარ თ ველი ღვიძლს ენასაც „დედა-
ენას“ ეძახ ის, უფროს ს ქალ აქს – „დედა-ქალ აქს“, მკვ იდ რს და დიდ ბოძს სახ ლისას – „დედა-
ბოძს“, უდიდეს სა და უმაგ რეს ს ბურ ჯს – „დედ ა-ბურ ჯს“, სამ თ ავ რ ო აზრს „დედ ა-აზრს“, გუთნის
გამ გ ებ ელ მამ აკ აც ს აც კი – „გუთ ნის-დედ ას“. რამ ოდენ ად გან დ იდებ ულ ია მნიშვ ნელ ობ ა დე
დის ა, რამოდ ენ ად გამრ ავ ალგ ვ არებული, გაპატიოსნ ებული, გაძლიერებ ული, გაღ ონ იერ ებუ
ლი და თავ მოსაწ ონ ებელ ი!.. სიდიდე, სიმ აგრე და სიმ კვიდ რეც კი აღნიშნ ულია დედ ობ ით!..
ამაზე მეტ ი პატივი რაღ ა უნდა მოუტ ანოს სახ ელმ ა! სიტყვ ა „ქალ ი“ განა იმოდ ენ ას გვეტ ყ
ვის, რას აც გვეუ ბნება დიდ ებ ული სიტყ ვა „დედ ა“ და მასთან ერთ ად „კაცი“!
ამ იტ ომაც „დედ აკაცის“ „ქალამ დე“ ჩამ ოსვ ლ ა და „მამაკაცის“ „ვაჟ ამ დ ე“ – ცხენ ოს ანის დაქ
ვეითებაა, დიდის ა პატარად გარ დაქ მ ნ აა, გარდ აც ვ ლაა აზრისა და სამცნ ებ ის ჩამ ოდნ ობაა,
დაფ უყ ვ აა. მამაკ აც ი კიდ ევ ბევ რს არას დაჰ კ არგ ავს, რომ „ვაჟამდე“ ჩამ ოხდეს. ვაჟს კიდევ
მიე კ ერ ებ ა სახ ელ ი კაცისა „ვაჟი-კაცია ო“. ქალს კი ჩამ ოეცალა სახ ელი კაცისა. „ქალ ი-კა
ცი“ არ ითქ მ ის, არ მოდის, არ ეხერხ ება ენას. იქნ ება იმიტომაც, რომ ქალი მეტად სუსტ ია
და თან ვერ ატარ ებს, ვერ ა ჰზიდ ავს „კაცის“ მძიმე სახ ელს. თუნდ ეგრე არ იყოს, აქ სიტ ყვ ა
არ უხდებ ა საგ ანს და საგან ი სიტ ყვას. ქალი ქალიღ აა და თითქ ო არა კაცი. სად ქალ ობ ა და
სად დედ აკაცობ ა!.. ქალი შეს ან ახ ია და არა შემნ ახვ ელი, იგი ბარ გია და არა ჭირ ნ ახ ული,
იგი პეპ ელ აა და არა ფუტ კარი. ქალის თვის ეს წუთისოფ ელ ი სას ეირნ ო წალ კ ოტია, დედაკ ა
ცის ათვის – სახ ლ ია პატიო ს ანის შრომის ა, მინდორ ია სახ ნავ-სათ ესი, ყანაა სამ კალი, ძნაა
სალეწ ი, სარ ბიელ ია საო მარ ი ჭკუი თ ა და მარ ჯვ ენით ა. ქალ ი უფარ ხ მალო დედ აკაცია, დედ ა
კაც ი ფარ ხ მალია ნი ქალია და სად მოვლ ენ ერთ მანეთ თან!..
ვაი, რომ „დედაკ აც ნ ი“ წავიდ ნენ, აღარ გვყვ ანან და მარტო „ქალ ებიღ ა“ დაგ ვრ ჩ ნ ენ და,
ჩვენს ფიქ რით, აქ არის სხვათ ა შორ ის სათ ავე ჩვენის უბედურებისა.
1898 წ.
MyMagti 65
